20 mei 2017.

Ik zit op een bankje midden in het Haspengouwse landschap. In the middle of nowhere! Een prachtige holle weg (zie foto hieronder) leidt me naar deze unieke plek. Ik luister aandachtig naar het zachte ruisen van de bladeren, de zoemende bijen die naarstig van bloem tot bloem vliegen en nectar zoeken, het gezang van de vogels … Ik voel me één met de natuur, ga er helemaal in op. Ik mijmer …

Al enige tijd koester ik het verlangen om korte verhalen te schrijven. Verhalen en memoires van ’t Wijngaardhof, zijn bewoners en zijn gasten. Want ’t Wijngaardhof is een bijzonder huis … een authentieke vierkantshoeve. Niet van de jongste: gebouwd in 1773! Nu een springlevend, kleinschalig gasthof, met dat tikkeltje meer … op menselijk vlak.

Het is een huis met geschiedenis. Ook een huis met een verhaal. Vele verhalen …Verhalen van verbondenheid. Verbonden met de natuur, met mensen, met gebouwen die een ziel hebben … Verhalen van creativiteit, schoonheid, verwondering, eenvoud, echtheid, verdieping, en van verstilling … Verhalen van vreugde, en ook verhalen van diepe pijn en verdriet.

Ik ben een vrouw met een sociaal engagement. Bewust wil ik mijn steen bijdragen tot een meer vredevolle wereld. Dat klinkt misschien naïef of idealistisch. Dat kan. Toch geloof ik dat meer vrede in de wereld  mogelijk is … als we het allemaal willen. Ik begin alvast bij mezelf. Ik kies bewust voor het positieve.

Het ontbreekt me niet aan diepe dankbaarheid voor de talenten die me zijn toebedeeld. Graag wil ik er – binnen mijn mogelijkheden – de liefde en de vrede in de wereld mee helpen bevorderen. Mijn medemens helpen geeft zin aan mijn leven. Ik heb vele waardevolle gesprekken gevoerd met mijn gasten, en vooral veel naar hen geluisterd. Mijn hele lijf vraagt nu, na 30 jaar: “Doe iets met wat al die gesprekken jou geleerd hebben, en deel die mooie momenten met anderen!”

Hier, op deze bank, op dit eigenste moment, beslis ik de daad bij het woord te voegen. Ik ga korte verhalen schrijven. Verhalen die bij de lezers iets los maken .

Advies heb ik ingewonnen bij mijn vroegere leraar Nederlands, Marcel Verdickt. Hierover meer in de verhalen ‘Kamers met een kruidennaam’ en ‘IJzer smeden en stenenkappen/hobby/talent’.

Door al mijn verhalen loopt de rode draad van verbondenheid. Het is een woord dat voor mij zó veel omvat. Want voor mij draait gewoon … alles om verbondenheid. En je verbonden voelen met … geeft warmte, kracht en steun.

Stille getuigen in en rond de hoeve vertellen iets over de mensen die er gelogeerd hebben en over de mensen die er wonen. Ze hebben elk hun verhaal.

Graag onthul ik enkele verhalen voor jou. Sommige zijn luchtig en blij, andere zwaar(der) en zelfs triest. Hier en daar vul ik ze aan met mijn ervaring, mijn visie, of visies die ik oppikte uit boeiende gesprekken en interviews van mensen met levenservaring en -wijsheid. Want ook de verhalen van mijn gasten hebben mij vaak geïnspireerd, en mijn visie op de maatschappij en de wereld verruimd. Zij hebben mij niet alleen geboeid maar vooral verrijkt!

Ik heb zelf de foto’s gemaakt, tenzij anders vermeld.