* 26 april 2014.

Een doodgewone zaterdag. Een stralende zon aan een staalblauwe hemel. Hier en daar de laatste bloesems aan de bomen … Net ontbijt geserveerd. Ik trakteer mezelf op een heerlijk kopje koffie. Er wordt aan de poort gebeld.

Een grote groep fietsers staat voor me. Een nog kranige dame van respectabele leeftijd vraagt: “Ken je ons nog?” Er valt een stilte … Ik kijk rond en denk na. Zij weer: “Ongeveer 20 jaar geleden logeerden wij hier, mijn man en ik, onze kinderen en kleinkinderen.” Ik moet even goed kijken, 20 jaar is een lange tijd en ondertussen passeerden er heel wat logés. Ik begin enkele gezichten te herkennen.

“Heb jij een dochter die Marthe heet?”, vraagt de dame. “Ja, wij hebben een dochter die Marthe heet”, antwoord ik. “Wel, dit is onze kleindochter, genaamd naar jouw dochter!” Ik glunder, ben even sprakeloos.

Herinneringen opgehaald, verhalen verteld … Ik nodig hen uit om even naar het binnenhofje te komen. Ze aarzelen … lopen dan toch door, want ze zijn nieuwsgierig. Mijn echtgenoot die het allemaal van op een afstand bekijkt, denkt: “Wat is dit voor een invasie?” ‘t Wijngaardhof heeft namelijk maar een beperkte logeercapaciteit en zo’n grote groep zijn we hier niet gewoon.

Foto Ben Luijten – Nederland

“Het komt allemaal terug!”, zegt een van de zonen. “Wat is het hier mooi in zo’n binnenhofje van een oude vierkantshoeve”, merken de kleinkinderen. Zelf waren de jongsten er 20 jaar geleden nog niet bij. “Kijk, daar sliepen wij!”, vertellen de ouders. “En daar was onze kamer!”, wijst de oma.

Foto’s genomen, nog meer herinneringen opgehaald, nog meer vragen gesteld. Blije gezichten, contente mensen, die nog eens beleefden hoe het destijds was. En het voelde duidelijk goed …

Dit was écht een apart en bijzonder moment voor mij: ervaren dat zelfs na meer dan 20 jaar onze gasten het de moeite vinden om nog eens aan te bellen aan die grote poort en ons een welgemeende goeie dag komen zeggen. Ik voelde grote dankbaarheid voor zoveel vriendelijkheid en waardering.

Het valt me de laatste tijd op dat gasten die hier 15 à 20 jaar geleden een poos verbleven, nu terugkomen om een korte tijd op onze hoeve door te brengen. Mét hun kinderen, die ondertussen ook al een gezin hebben gesticht. De tweede generatie gasten kondigt zich aan in ’t Wijngaardhof. Mooi is dat!

Het ga jullie goed! Graag tot ziens.

Van harte,

Maryse, je gastvrouw

Foto Daniel Rys

* 10 augustus 2016.

In de namiddag rinkelt de bel. Ik open het raam boven en zie Tessa in het binnenhof staan. Tessa is een Nederlandse die hier ongeveer 20 jaar geleden logeerde. Een brede glimlach … zowel van haar, als van mij! Ik herken haar meteen, al is het zó lang geleden. Ik ren de trap af en zwaai de deur open. We vallen elkaar in de armen … Tessa was voor enkele dagen opnieuw in België, samen met een vriendin. Ze wilde per se een omweg maken om mij gedag te zeggen. Een blitz-bezoek! En … ze vertelt me hoe onze diepe gesprekken haar toen geholpen hebben bij belangrijke beslissingen in haar verdere leven. De ontmoeting met haar is weer warm, gemoedelijk en intens. Ze pinkt een traan weg. Het voelt zo vertrouwd weer even met haar te praten.

Dank je Tessa om mij te komen opzoeken. Het doet me deugd te horen dat ik iets heb mogen betekenen in jouw leven.

Het verhaal is waard gebeurd. Tessa is in dit verhaal een fictieve naam. Ik noemde Tessa altijd bij haar voornaam. Haar familienaam is me ontgaan. Ik kan haar nu niet bereiken. Toch voel ik dat ze er niks op tegen heeft dat ik dit verhaal vertel.

Tessa, als je nog eens in de buurt zou zijn, bel maar aan … Weet dat je welkom bent …

Warm-hartelijke groet,

Maryse