*  ’t Wijngaardhof herbergde al heel wat mensen met schilderstalent. Hammie, een lieve en zachtaardige vrouw uit Stiens (in Friesland) – dus in het uiterste noorden van Nederland – heeft als hobby aquarellen schilderen. O.a. deze met zaaddozen (1993) (foto 1: zie verder) schonk ze bij een van haar bezoeken. Ze had iets met zaaddozen … Ze zei erover: “Het is nog altijd mijn favoriete onderwerp om te schilderen. Als in de herfst de planten afsterven, resten ons de bessen en zaaddozen, als belofte voor de toekomst. Het blijkt nog vaak een onuitputtelijke bron voor inspiratie te zijn.”

Op de hoeve hangen enkele creaties van haar. Ze kregen elk een waardevolle plek in ons huis. Eentje hangt in onze keuken (foto 2). Ik heb een vaste plek aan tafel en telkens als ik geniet van een kopje rozenbottelthee, trekt deze aquarel mijn aandacht. De thee proeft dan nog voller! Ik voel me op zo’n moment verbonden met Hammie en haar echtgenoot Sipke, een man met een flinke portie humor.

Dat zijn voor mij van die kleine geluksmomenten. Ik koester ze.

Wist je dat een Fries zijn eigen taal spreekt en schrijft? Ook in de gemeenteraad. Het Fries dus … toch wel een bijzondere taal! Van Friezen zeggen ze dat het over ’t algemeen stugge mensen zijn, dat je niet snel hun vertrouwen wint. Maar eenmaal hun vertrouwen gewonnen, dan ben je vriend voor het leven. Hammie en Sipke zijn onze vrienden voor het leven. We zien elkaar niet elke dag, maar de band is er. Tastbaar zelfs. En die band blijft. Voor altijd.

Op 07 november 2018 nam ik contact op met de familie Sipkema met de vraag of ik hun verhaal met anderen mag delen. Hammie vond het helemaal oké. Ze antwoordde: “Als reactie hebben we ‘iets’ geschreven in het Fries over onze herinnering aan jullie en het sfeervolle gastenverblijf. We hebben onze woorden vertaald in het Nederlands.

Graach dogge wy mei oan it projekt fan Maryse om in boek te skriuwen. Wy tinke noch altyd mei nocht en wille werom oan de ferskate kearen dat wy dêr útfanhûs west ha op it smûke ’t Wijngaardhof.

Vertaald klinkt het zo:

Graag geven wij medewerking aan het project van Maryse om een boek te schrijven. Wij herinneren ons met veel genoegen de diverse, plezierige verblijven in de ‘warme’ hoeve. Veel succes met het boek!

Hartelijke groet van Sipke en Hammie.”

*  In 2004 hadden twee koppels een aantal dagen gereserveerd in onze hoeve. Toen hun vakantie begon, had een van de dames pijn aan haar been. In plaats van daarover te jammeren koos zij ervoor om haar schildersezel boven te halen. Ze zocht een mooi plekje in het binnenhof, nestelde zich en begon te schilderen. Zo maakte ze van de nood een deugd! Het resultaat kan je hierboven bewonderen (foto 3). Ik vond het een aparte aquarel en kocht ze. Toen onze eerste kleindochter Andrea 2 jaar werd, viel mijn oog op de naam van de schilderes. Andrea! Ik dacht: “Wat toevallig!” Ik moest lachen. Ja, die aquarel hoort hier écht thuis.

Telkens als ik het ontbijt serveer, zie ik de aquarel. En vaak vertel ik mijn gasten het verhaal van het zere been en de moedige keuze die ze maakte om het leven op vakantie, in onze boerderij, positief aan te pakken. Heel wat mensen putten daar kracht uit.

Ik kende alleen maar haar voornaam … Lang heb ik gezocht in mijn memoires om een contactadres of telefoonnummer te vinden. Ik wilde haar vragen of ik mijn verhaal over haar op mijn site mocht plaatsen. Op 08 november 2018 belde ik haar op. Joseph, haar echtgenoot, nam op. Andrea was niet thuis. Het duurde even vooraleer hij zich de korte vakantie in Limburg-Heers kon herinneren. Het was al 14 jaar geleden en ondertussen hadden ze veel gefietst en op vele adresjes gelogeerd. Er ontstond een geanimeerd gesprek. Joseph – Jos voor de vrienden – vertelde dat Andrea nog altijd met kunst bezig was, wel in mindere mate dan vroeger: “Ze schildert nog. En ze boetseert. Ze is nu 79.” Ik zei hem dat ik haar volgehouden liefde voor de kunst bewonderde. Ondertussen dacht ik: “Bezig zijn met dingen die je graag doet, houdt je jong van hart, geeft je energie en levensvreugde.”

En dan kwam Jos opzetten met een mooi verhaal:

“In Deurne hebben 7 verdienstelijke mensen een reus gekregen. Die reuzen trekken jaarlijks mee op in de reuzenstoet. Andrea heeft stiekem voor mij een reus in papier-maché gemaakt, want in 1970 werd ik wereldkampioen haarkappen. En dat verdiende een reus! Dit moest een geheim blijven en daarom vertelde Andrea dat ze de reus maakte voor de conservator van het Volksmuseum in Deurne. En ik geloofde haar. Bij de onthulling van de reus op het gemeentehuis kwam het lang bewaarde geheim aan het licht. De reus was niet bestemd voor de conservator maar voor niemand minder dan … mezelf! De buren en vrienden waren mee naar het gemeentehuis gekomen om deze reuzenverrassing te vieren.” Ik voelde het enthousiasme van Jos via de telefoon. Hij genoot er kennelijk nog van. Mooi … de erkenning die Jos kreeg van Andrea en hun vrienden.

*  Een van onze allereerste gasten die spontaan begon te schilderen was Mie. In 1990 installeerde ze zich in het doorgangetje. Onze gasten weten wat ik bedoel als ik doorgangetje zeg. Vanop die plek had ze een apart zicht op het binnenhof, want ze keek via een opening. Mie heeft me leren kijken naar details: “Als je schildert moet je goed kijken naar kleuren en details.” Ik herinner mij dat ik toen van dichtbij de kleur van een stukje muur ben gaan checken. De ietwat lichtpaarse kleur was me niet eerder opgevallen. Ik zag alleen witte muren, of roodbruine bakstenen. Telkens als ik nu door die deuropening stap, zie ik een glimp van die paarse kleur en denk ik terug aan Mie. Raar maar waar: het is al decennia geleden, dat ze haar levenswijsheid met mij deelde!

De aquarel gaf ze mij cadeau. Ik beloofde haar dat ik ze zou inkaderen en in de kamer, waarin zij geslapen had, zou hangen. In kamer Tijm. Zij voelde zich vereerd. De aquarel hangt er nog altijd. De poorten hadden toen een grijze verflaag. Nu zijn ze purperrood.

Later, toen ik unieke foto’s wilde nemen (foto paddenstoelen), installeerde ik mij ook in het doorgangetje. En ja, door die opening zag ik de dingen anders …

Authentieke gebouwen in oude en/of beroemde steden, en bijzondere plekken inspireren schilders van de hele wereld.

In 1979 zong Will Tura: “In Montmartre staat een huisje, daar hoog op de heuveltop. Met 4 kleine vensterraampjes, en een deurtje nooit op slot. Alles hangt zowat aan flarden, want het is al oud en grijs. Maar door ’t raam van de mansarde, zie je heel de stad Parijs. Heel wat schilders heel wat dichters, hebben daar destijds gewoond. En er ’s avonds met hun vrienden, zeker van succes gedroomd. Zij die daar vaak samen zaten, waren toen nog niet beroemd. Sindsdien werden heel wat straatjes, uit de buurt naar hen genoemd …

’t Wijngaardhof is zo’n denkbeeldige plek als dat huisje in Montmartre. Het nodigt uit om de penselen ter hand te nemen. Of de pen … om een boek te schrijven. Want ook dat is al gebeurd in ’t Wijngaardhof.

En wie weet … wordt de schrijver er ooit door beroemd!