Herman is ook een van onze eerste-uur-gasten. Samen met zijn vrouw en kinderen kwam hij regelmatig een vakantie op onze hoeve doorbrengen.

Op een dag werd hij ziek. Ernstig ziek. Hij was nog jong … Een van zijn laatste wensen was: “Ik wil nog één keer naar ‘t Wijngaardhof gaan. Nog één keer koffie drinken op het binnenhof in de prille lentezon. Nog één keer die mooie wandeling maken door de boomgaard. Nog één keer praten over het leven … ”

De gesprekken die waren diep en gingen over de essentie en de broosheid van het leven. Er vloeiden tranen. Tranen van verdriet en onmacht. En tegelijk tranen van vreugde, omdat hij die korte vakantie nog kon beleven. Zó intens …

Herman is net geen 60 geworden …

Het voelde voor mij heel bijzonder om in de laatste maanden van Hermans leven nog iets te kunnen betekenen voor hem.

Dank je wel Herman, voor al het moois dat je mij hebt meegegeven.

Foto bovenaan: Jos en Herman