In 1998 stelde Imelda Closset haar keramiekcreaties in het binnenhof van onze hoeve tentoon. De parmantige uil vonden we zo mooi, dat we hem van haar kochten. Al 20 jaar staat hij onaangeroerd op uitkijk boven in de opening van de schuur. Onze gasten, en iedereen die hier over de vloer komt, denken – op het eerste gezicht – dat het een echte uil is. Pas als je goed kijkt, merk je dat het geen uil in levenden lijve is.

Op de hoeve, in de grote schuur, woonde jarenlang een echte kerkuil. Plots bleef hij een tijdje weg. Maar sinds 2016 verblijft er opnieuw een uil in onze schuur.

In de zomer van 2018 had ik deze ruimte tot naaiatelier voor mezelf omgeturnd. Hier had ik plaats zat om ongestoord te stikken. Maar dat was buiten de uilenwaard gerekend. Tegen de avond vloog hij heen en weer. Hij trok mijn aandacht. Ik dacht: “Wat een apart gezelschap!” Normaal vliegt een uil weg, als je te dicht in zijn buurt komt, maar hij bleef bij me. Telkens als hij af en aan tussen de houten gebinten vloog, keek ik omhoog. Het kind in mij kwam boven, en elke keer wuifde ik naar hem. Ik kreeg het gevoel dat hij mijn gezelschap op prijs stelde. Hij leek er zelfs van te genieten mij te kunnen verleiden met zijn prachtige witte wijde vleugels … Op een bepaald ogenblik hadden we zelfs oogcontact! Zo’n bijzonder uilen-interactie-moment had ik op ’t Wijngaardhof nooit eerder beleefd. Ik werd er echt blij van en moest glimlachen. Noemen ze dat geen klein geluksmoment?

Ook in de kerktoren huist er al jaren een uil. Hij heeft er telkens een nest van 2 of 3 jongen. Tegen de avond vliegt hij uit. Een grote witte gedaante zweeft dan sierlijk door het donkere luchtruim. Telkens weer een imposante verschijning! En met zijn typische uilengeluid (een sissende roep, het enige geluid dat je frequent van de kerkuil hoort) verdwijnt hij in de nacht. De jonge uiltjes wachten geduldig in de ramen van de kerktoren tot een van de ouders terug is van de jacht. Een mooi schouwspel vóór het slapengaan.

Het is toch wel bijzonder, en zelfs uitzonderlijk, dat er zoveel uilen in onze buurt wonen. Op de foto zie je een van de jonge echte kerkuiltjes in de kerktoren.

Met dank aan Peter Bauwens, van de Nieuwe Tuin, die deze foto nam op 09 september 2016 rond 22 uur, vanuit slaapkamer Lavendel.

Ook dank aan Gerald Driessens, medewerker Vogels bij Natuurpunt. Hij zei ons: “Gezien de landelijke omgeving hoor je in de buurt mogelijk ook steenuilen. Zij roepen vanuit knotwilgen of vanuit schuren een hoog PIEW of een wat klagend WUUUP.”

Ja zeker, Gerald, wij merken wel vaker ook steenuilen in onze omgeving!

En van de uilen belanden we bij de zwaluwen.

Elk jaar opnieuw komen een aantal zwaluwen hun nestje onder de dakgoot van het poorthuis bouwen. Er hangen wel 10 nestjes. Toch merkwaardig hoe die vogeltjes in staat zijn zo ver te vliegen om dan hun stek in Heers, op de hoeve in Gutschoven, terug te vinden. Wat is de natuur toch wonderbaarlijk!

Uilen, zwaluwen, … en ja, ook vleermuizen vliegen rond op ’t Wijngaardhof. Bij valavond, als de gasten over hun belevenissen van de voorbije dag napraten, vliegen de vleermuizen uit. Ze wonen in een van de stallen.

In Vechmaal, een andere deelgemeente van Heers vind je de Waterkuil. Het is een bijzondere plek. In deze mergelgroeve leven heel wat vleermuizen. Via de kunstige afsluiting kunnen ze in en uit hun schuilplaats vliegen. Je ontdekt dit stukje natuurlijk erfgoed op de oranje wandellus van de Greenspot Heks.