Niet alleen schilderstalenten vonden de weg naar ’t Wijngaardhof. Wij kregen ook gasten die graag met hun handen in de klei werkten.

Willem, een man met grijze baard en zachte stem, was zo iemand. Jarenlang kwamen hij en zijn vrouw Trees hun vakantie op onze hoeve doorbrengen. Hij kon het dan ook niet laten om ons op zeker moment een van zijn werkjes cadeau te doen. Tijdens een van zijn vakanties bracht hij zelfs zijn draaitafel mee en demonstreerde hij onder het poorthuis zijn pottendraaikunsten. En, met Nieuwjaar stuurden ze ons altijd een bijzonder kaartje in kruisjessteken, een ontwerp van Trees. Ik werd er elke keer stil van. Handgemaakte dingen zeggen net dat tikkeltje meer over iemand. Ze raken je hart …

Telkens als ik de ontbijttafel dek, zie ik de potjes van Willem staan. En ja, elke keer denk ik dan terug aan de mensen uit West-Vlaanderen. Met hoeveel toewijding en liefde zij de potjes en de kaartjes maakten.

Pittig detail. Onze dochter Marthe reed in het voorjaar van 2012 speciaal naar Hooglede om drie witte vaasjes op te halen. Ze wilde graag haar mama, mij dus, een uniek verjaardagsgeschenk geven. Ik was diep ontroerd!

Willem vertelde mij later dat de vaasjes die hij op vraag van Marthe gedraaid had … zijn laatste werk was. Daarna heeft hij alles verkocht. Zijn ogen lieten helaas niet meer toe naadloos draaiwerk te verrichten. Na dit gegeven vind ik Willems laatste creatie nog meer bijzonder! Voor mij is het een zoveelste voorbeeld van verbondenheid.

Op de foto’s zie je Willem thuis (Hooglede dus) aan ’t werk in zijn atelier, enkele van zijn creaties die een plaatsje kregen in ’t Wijngaardhof, en de wenskaartjes van Trees.