Op een zondag, ergens in het voorjaar van 2017, inspecteerde Jos, mijn man, de peren in de boomgaard achter de boerderij. Plots dook Goedele, de dochter van zijn neef Guido, op. Zij zocht een bijzondere plek in de natuur, want ze wilde trouwen … in open veld! Ze kwam bij ons poolshoogte nemen.
Goedele en haar vriend Thomas hebben enkele jaren in Tanzania gewoond en er een project geleid. Buiten leven was daar voor hen een vanzelfsprekendheid. En daarom wilden ze buiten trouwen. Misschien wel in een boomgaard.
Ze hakten de knoop vrij snel door. De trouwceremonie zou plaatsvinden in de perenplantage achter de hoeve, met op de achtergrond het lieflijke kerkje van Gutschoven, met romaanse toren.

09 september 2017
De weergoden waren Goedele en Thomas helemaal niet goed gezind. De zon was de weken ervoor lange tijd van de partij geweest, maar voor die bewuste dag stonden felle regenbuien en lage temperaturen op het menu. Hoewel er een plan B bestond (trouwen in de grote schuur op de boerderij), wilde het jonge koppel absoluut het eerste plan uitvoeren. Buiten trouwen dus!
Een leemkleurige tent, die aan de zijkanten open was, zou het koppel en de genodigden tegen de buien beschermen.

Terwijl familieleden en vrienden toestroomden, trokken Goedele en Thomas zich terug in het bakhuisje. Dat hadden ze uitgekozen om even op adem te komen vóór het grote moment. Ik had ervoor gezorgd dat het er knus en warm was, want het bruidje droeg een prachtige trouwjurk … met open rug. En buiten was het koud. Brrr …
Meteen werd duidelijk waarvoor bakhuisjes tegenwoordig dienst kunnen doen …

In het bakhuisje staat al jaren een oude olielamp. Het is er nog een van mijn vader. Op dat moment wist ik nog niet dat een olielamp een bijzondere betekenis voor Goedele en Thomas had.

Na een welgekomen korte pauze begaf het koppel zich richting boomgaard. Familie en vrienden verwelkomden hen met een luid applaus. Sommigen waren met paraplu en rubberen laarzen op het ergste voorbereid. De trouwceremonie kon starten.

Er heerste een bijzondere sfeer. Enkele familieleden lazen mooie teksten. Recht uit het hart en bij momenten ontroerend. Het voelde als erg doorleefd. Twee dames aan de piano luisterden de plechtigheid op. Zij zongen ook: hun prachtige stemmen weerklonken hemels tussen de bomen. Ja, elk moment had een hoog kippenvelgehalte.
Opvallend: de regen, die aanvankelijk een dikke lepel roet in het eten gooide, stoorde eigenlijk niet meer. Integendeel. Iedereen werd meegezogen door en in het moment. De regen creëerde daarbij zelfs een extra toets gezelligheid en warmte, want de mensen kropen dichter bij elkaar om niet nat te worden. De verbondenheid met Goedele en Thomas, en met iedereen, was letterlijk voelbaar.

Al de teksten die tijdens de ceremonie aan bod kwamen, schrijf ik hier niet neer. Maar voor één moment maak ik een uitzondering, nl. het moment waarop ze een olielamp – die ze zelf hadden meegebracht – aanstaken.
Het deed me denken aan die oude olielamp van mijn vader in het bakhuisje.  Nu bleek dat zo’n olielamp ook voor Goedele en Thomas een héél speciale betekenis had. Zij herinnerde hen aan de tijd dat zij samen in Tanzania verbleven. Daar was vaak geen elektriciteit – tijdens de zogenaamde powercuts – en dan moesten ze het stellen met een olielamp en … elkaars gezelschap. Dat zorgde op die momenten voor een heel gezellige sfeer en vaak was het ook het moment voor diepgaande gesprekken.

Deze bijzondere ceremonie hield de aanwezigen helemaal in haar greep en het glaasje dat we nadien op het jonge bruidspaar dronken, smaakte naar … verbondenheid!